Cevap:
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yardanbitme bir çocuk
çarpı bacaklarıyla-ha düştü,ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin,
O çapkın babamı ben öyle sevdim.
Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici-hep,hep acele işi!-
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.
Atlastan bakardım nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
40'geçerse ateş,çağ'rırlar İstanbul 'a ,
Bir helalleşmek ister elbet,Diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmakta olan devin,
Daha başka tür aşklar,geniş sevdalar için
Açıldı nefesim ,fikrim,canevim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
2. Şiir
Çocuk, çok sevdi ağacı...
Verirdi ona, her kış
Çiçekleri olaydı!Ağaç, çok sevdi çoçuğu...
Öperdi altın saçlarından
Dudakları olaydı!Ve ona öptürmek için,
Eğilirdi yerlere kadar;
Yanakları olaydı!Dökerdi önüne hepsini
Gümüşten, altından, sedeften
Oyuncakları olaydı!Ve çoçuk gittikten sonra,
Böyle kalır mıydı ağaç?
Ne olurdu onun da
Bacakları olaydı,
Ayakları olaydı!
3.şiir
Annesi gül koklasa, ağzı gül kokan çocuk;
Ağaç içinde ağaç geliştiren tomurcuk...Çocukta, uçurtmayla göğe çıkmaya gayret;
Karıncaya göz atsa 'niçin, nasıl? ' ve hayret...Fatihlik nimetinden yüzü bir nurlu mühür;
Biz akıl tutsağıyız, çocuktur ki asıl hür.Allah diyor ki: 'Geçti gazabımı rahmetim! '
Bir merhamet heykeli mahzun bakışlı yetim...Bugün ağla çocuğum, yarın ağlayamazsın!
Şimdi anladığını, sonra anlayamazsın!İnsanlık zincirinin ebediyet halkası;
Çocukların kalbinde işler zaman rakkası...
4.şiir
Biz hep çocuk kalmalıydık aslında.
Üç taş, üç cam olmalıydı hayat.
En büyük kavgamız gazoz kapağından çıkmalıydı
ve en büyük acımız
öğretmenimizin başka şehre tayini olmalıydı.
Biz hep çocuk kalmalıydık aslında.
Büyümeğe özenmeliydik büyümeden...
İnsan dediğin,
yürüdükçe yorulan, yoruldukça ağlayan bir taş değil mi?
Çözmesi zor değil.
Sen ansın, yaşanan zaman...
Buyur. En iyi seçersen sevinirim
