İçinde engin his deryalarını, uçsuz bucaksız fikir ovalarını barındıran edebiyat dünyamızın gök kubbesi Necip Fazıl, 26 Mayıs Perşembe 1904’ de babasının Çemberlitaş’ ta bir yokuştaki konağında dünyaya geldi.
Çocukluk yıllarından kalan tek hatırası ablası Semra’nın (Necip Fazıl altı yaşındayken) vefatıdır. Bu ölüm onun ruhunda kapanması imkansız yaralar açmıştır. Necip Fazıl’ın tarif etmekte aciz kaldığı korkuları vardır. İlerleyen yıllarda yayınladığı “ Ruh Burkuntularından Hikayelerim” eserinde korkularını derinlemesine irdeler…
Necip Fazıl şair oluşunu basit bir sebebe bağlar ve der ki:” Şairliğim on iki yaşımda başladı. Bahanesi tuhaftır: Annem hastahanedeydi. Ziyaretine gitmiştim…
Beyaz yatak örtüsünde, siyah kaplı, küçük ve eski bir defter… Bitişikte yatan veremli genç kızın şiirleri varmış defterde… Haberi veren annem, bir an gözlerimin içini tarayıp:
-Senin dedi; şair olmanı ne kadar isterdim!
Annemin dileği bana, içimde besleyip de on iki yaşıma kadar farkında olmadığım bir şey gibi göründü. Varlık hikmetinin ta kendisi… Gözlerim, hastahane odasının penceresinde, savrulan kar ve uluyan rüzgara karşı, içimden kararımı verdim.:
-Şair olacağım!
Ve oldum.” Sanki ilahi bir işaret almışçasına, sanki ruhunda his pınarlarından beslendiği dev uyanmışçasına şairliğe başlar.
Edebiyat Dünyasına Girişi
Amerikan ve Robert Kolejlerinde ilk ve orta öğrenimini tamamlar. Bahriye Mektebini (Askeri Deniz Lisesi) bitirir…
1923’de genç şair ilk şiirini yayınlamaya muvaffak olur. Dönem güçlü kalemlerinin toplandığı Yeni Mecmua dergisinin editörü Yakup Kadri’ye gider, der ki: “ işte bu benim şiirim. Bunu yayınla! Yayınlamasan bana ne.” Yakup Kadri bu küstahlık karşısında kızar ve Şiiri bir köşeye atar… Daha sonra okur ve yayınlamaya karar verir…
