Cevap:
Karadenizin bir köyünde geçti çocukluğum. Babannemle zaman zaman başka bir köyde evli olan halamı ziyarete giderdik. Yürüdüğümüz yol dağların tepesinden ve ormanlıkların içinden geçerdi. Babannem önde ben arkasında onu takip ederdim. Aklım hep ormanlıkların içinde gördüğüm renk renk açmış ve değişik türdeki çiçeklerde olurdu. Onları yakından görmek ve çiçeklerini toplamak için ormanın içlerine dalıp ana yoldan uzaklaşırdım. Sonra babannemin beni unutup uzaklaşacağını düşündükçe korkardım. Koşarak yola inerdim. Onu yolda adımlarını iyice yavaşlatmış elleri arkasında bağlı hafif eğik yürür halde görürdüm. Bu anlar dünyanın en unutulmaz anlarıydı benim için. Keşif ve merak duygumun peşinde istediğimi yapabileceğim kadar serbesttim ancak ihtiyaç duyduğumda beni yolda bekleyen biri hep vardı. Nur içinde yatsın babanneciğim. Mekanı cennet olsun.”
