Bir gün okulda Elif yemeğini yiyormuş.Elif yemeğini yiyememiş.Çünkü annesi en sevmediği yemeği koymuş.Elif yemeğinin kalanını çöpe atmış.Onu gören arkadaşları ona:
-Elif,neden yemeğini çöpe atıyorsun?
-Neden yemedin?
-Neden israf yapıyorsun?
Elif:
-Ayyy yeter yemek istemedim işte!Sevmiyorum çünkü o yemeği!Yemicem işte!
Zaman akıp gitmiş.Eve giderken Arkadaşı Sude ona:
-Elif,yemeğini çöpe atmamalısın.O yemeği yiyemeyenlerde var.Onları düşün.İsraf yapmamalısın.Onun yerine tasarruf yapmalısın.
Elif yol boyunca bunları düşünmüş.Eve gelince annesine:
-Anne artık ben tasarruflu olucağım.Koyduğun yemeği çöpe atmıştım.Ancak bu yanlıştı.Artık hatamı anladım.
-Ayy annesinin kuzusu.Tamam canım,aslında birazda benim suçum.Yiyebileceğin kadar koymalıydım.
Zaman akıp gitmiş.Sabah olmuş.Elif okula gitmiş.Okulda arkadaşı Sude'ye:
-Sude,artık ben tasarruf yapıyorum.
-Aa bu ne güzel Elif. Tasarruflu olmak güzeldir.
-Evet, hemde çok güzel. Artık hatamı anladım. Beni uyardığın için teşekkür ederim.
-Rica ederim Elif.
Ve artık bundan sonra Elif tasarruflu olmuş...
