yaşama sevinci
Münevver teyze yakın komşumuzdu her gün o jingle jungle penceresinde postacı yolunu gözler postacı köşeden görününce de başlarda postacı evladım bana mektup var mı postacı ağzının içinde yuvarladığı sözcüklerle yanıtlarda Münevver teyzeyi anneme sordum bir gün postacı niye böyle yapıyor diye kimi kimsesi yok ki oğlum kimden gelecek ona mektup ne yapsın postacı utanıyor her gün kendi kendime söz verdim okuma yazmayı bir öğreneyim ona ben yazacağım mektup okula başlayıp yazıyı sökünce de yazdım 6 kuruş de pul parası verip yol yolladım mektubu Münevver teyze yine pencerede ben kapıdayım never teyzenin haberi yok aman birlikte bekliyoruz postacıyı sonunda sokağın başında gördü pastacım Münevver teyze her zamanki gibi çınladı postacı oğlum postacı ilk kez omurdan kendisi de inanmamıştı belki ama Münevver teyzeye mektup vardı var Münevver hanım dedi şaşkınlıkla Münevver teyze bana sesini koş Muzaffer mektubu oku koştum Münevver teyzeye aldım kendi yazdığın mektubu okudum Münevver hanım Bahar geldi otlar yeşerdi papatyalar çıktı çiçekler açtı kediler miyavlıyor köpekler havlıyor kuşlar cıvıl diyor hepsinin sana selamı var bir daha bir daha okudum sağ ol Muzaffer dedi çok mutlu mutluydum yıllar sonra öldüğünde koynumdan bu mektubun çıktığını söyledi annem o yaşta nasıl bir yaşama sevinci vermiştim bir insana hep şaşardım.




metnin konusu ve ana fikri nedir?

​