DENİZDEN KORKAN KAYIK
Adi Mercan'dı. Limanda tek başına bekliyor ve denizin dalgalarıyla
hafifi hafif sallanıyordu. Diğer kayıklar balık avlamak için, denize
açılmıştı. Mercan, bir yıldır kıyıdan bir metre bile uzaklaşmamıştı.
Limanda kendisini güvende hissediyordu.
Eskiden korkmazdı denizden. O firtinalı gece olmasaydı, alabora
olmasaydı, belki hala denizlerde yol alıyor olacaktı. Arkadaşları Mercan'
zorlukla kurtarıp, kıyıya çekmişlerdi.
Martı Umut'la denize açıldığı zamanlarda tanışmış,
arkadaş olmuşlardı. Martı Umut, sık sık kıyıya gelip
Mercan'a denizi anlatırdı: "Bu daha ne kadar
sürecek? Sen denizlerde olmalısın. Limanda değil.
derdi. Kayık Mercan, her defasında üzgün bir
sesle: "Korkuyorum!" diye cevaplardı Yine bir gün, Martı Umut Mercanin yanına geldi: "Ben deniz
kuşuyum arkadaşım. Uçmadan yaşayamam. Sen de bir kayıksın ve
denizlerde yüzmelisin." dedi. Kayık Mercan, ufuk çizgisine baktı. Denizin
esintisini ve tuz kokusunu tüm tahtalarında hissetti. Cesaretini topladı.
Yavaş yavaş kıyıdan uzaklaştı. Denizin şarkısını dinlemeyi, mavilikler
içinde özgürce gezmeyi çok özlemişti. Uçan balıkçıl kuşlarına, teknelere
baktı. Onlara: "Bakın ben geldim." diye haykırdı. Martı Umut mutlulukla
gökyüzüne doğru kanat çırparken Mercan'a seslendi: "Denizden asla
vazgeçme.​