Cevap:
O gün gece hiç uyuyamamıştım. Bütün gece yatakta dönüp durdum. Sabaha karşı biraz içim geçmiş. Erken kalktım, yine de uykusuz değildim. Yatağın başında sürahinin dibinde kalan suyu bardağa doldurdum ve iki üç yudumda içtim. Suyun tadı olur muydu? Suyun tadı tuzu kalmamıştı.
Yüzümü yıkamak için banyoya girdim. Sular kesikti. Daha doğrusu sular günlerdir kesikti ve yine akmıyordu. Şişelere doldurduğum suyu çeşmeli bidonlara koydum ve yeniden kullanmaya başladım. Böylece damla damla kullandığım suyu yetiştirmeye çalışıyordum.
Dünya su bakımından azalıyordu. Azalarak yok oluyordu. Biz insanlar doğal kaynakları umursamazca kullandıkça en ihtiyaç duyduğumuz suyu bile koruyamıyorduk. Suyun olmayışı doğal dengeleri de bozmuştu. Sürekli olarak afetler oluyordu. Kuraklı yaşanıyor ve tarım durma noktasına geliyordu.
Yağmurlar azalmıştı. Çevre çok kötü bir durumdaydı. Evlerimizden çıkamıyorduk. İçmeye bile suyumuz kalmamıştı. Kış aylarının bu derece susuz geçmesi, barajların dibe vurması bizi zor durumda bırakıyordu. Ne yapmak lazımdı, herkes birbirine bakıyordu.
Uzaya yolculuk başlasa hepsi çaresiz, zaman yok, enerji yok, teoriler can kurtarmıyordu. Dünya kıtlığın eşiğinde bulunuyordu. Yağmurların yağmaya başlaması için herkes dua ediyordu. Çünkü kaynaklar tükenmişti. Yağmur yağmalıydı. Bizi kurtarmalıydı. Beklemek çözüm değildi.
Ya kurtulmak için çareler aramalı ya da ölümü beklemeliydik. Derken bir sabah yağmur yağdı ve on beş gün kesilmeden devam etti. İnsanlar sokaklara taştı, herkes sevinçten birbirine sarılıyordu. Birkaç gün yağmur yağmasa afet senaryoları kuruyordu. Psikolojimiz bozulmuştu. Bunu biz yapmıştık
