Garip adlı ortak şiir kitabında, Orhan Veli ilgi çekici bir önsöz yayımlayarak, şiir anlayışlarını ve ilkelerini oldukça geniş bir biçimde özetlemeye çalışırken, öncelikle eski şiir anlayışıyla bir hesaplaşmaya girişti. Ga- ripçilere göre, eski (ve o günkü) şiirde egemen olan ölçü ve uyak, “ahenk”i oluşturmada yeterli değildi, ayrıca sözdizimde de birtakım tuhaflıklar yaratıyordu. Söz ve anlam sanatlarıyla (benzetme, istiare, abartma, vb.) elde edilen “hayal zenginliği” örnekleri yüzyıllarca görülen “garip”liklerdendi. Yeni şiir artık “yaşama hakkını mütemadi bir didiş menin sonunda bulan” insanlara, onların zevkine seslenecekti. Halk tarafından sevilen yapıtlar,en kolay anlaşılan yapıtlardı; şiirse bütün özelliği “edası”nda olan bir söz sanatıydı; yani bütünüyle anlamdan oluşuyor, insanın kafasına sesleniyordu. Garipçiler saflıktan ve basitlikten “şiirlik güzel” çıkarılabileceğine inanıyorlardı. Şiirin en büyük hâzinesi de bilinçaltıydı. “Basitlikle iptidailik, ikisi de sanat eserine gerçek güzelliği” getiriyordu ve sanat bir çalışma, “hüner” işiydi. Şiir,dize anlayışından kurtarılıp bütünlüğe kavuşturulmalıydı.
