Bir ilkbahar günüydü. Günlerden salı saat tam beşti. Abim ve küçük kardeşimle parka gidiyorduk. Park küçük bir mahalle arasındaydı. Issız bir sokak olduğu için hep korkmuştum ama abim yanımda olduğu sürece hiçbir şeyden korkmuyordum. Sanki abim benim koruyucumdu.
Ben Aslı, on dört yaşında genç bir kızım, bazen sert, bazen de çok yumuşak kalpli olabiliyorum. Arkadaş kurma konusunda hiç iyi değilimdir. Bu yüzden sürekli dışlanan taraf olmuşumdur. Yeni doğduğum zamanlardı. Ailemi bir sel baskınında kaybettim. O selde annem, babam ve en büyük abimi kaybettim. Bu yaşıma kadar abim bizi büyüttü. Her zaman korurdu bizi. Çok mutluyduk. Ta ki bugüne kadar.
Kardeşim ve abimle parka yetişmiştik. Abim ve ben bir bank bulup sohbet etmeye başladık. Çok konuşamıyorduk. Benim sınavlarım, abimin ise geçinme derdi vardı. Aslında ailemizden büyük bir para bize miras kalmıştı ama onu saklamak istiyorduk, sadece geçinemediğimizde kullanmak istiyorduk. Biz abimle sohbet ederken kardeşim salıncakta sallanıyordu. Birden yağmur yağmaya başladı. Her yağmurdan ürkmeye başlamıştık. Abim kardeşimi ikna etmeye gitti ve ben de abimle konuşurken yediklerimizi topladım. Abim çok sürmeden kardeşimi ikna edebilmişti ama bir gariplik vardı. Yağmur çok şiddetliydi ve çığlık sesleri, araba kornaları, insanların ağlama sesleri... Ardından tek bir şey göründü. Dapdar sokakta sadece bir şey. O şey bizim korkulu rüyamızdı. Sel dapdar sokakta hızla bize geliyordu. Sokak kapalıydı ve gidebileceğimiz tek yer suydu. Suya gitmezsek o şiddetle zarar görecektik ama suya koşarsak karşı basınç uygulayıp daha az zarar görecektik. Tek çaremiz buydu. Bu hiçbirimizin istemediği bir sondu. Sel iyice yaklaştığında abim saymaya başladı "bir, iki ve..." kalbim durmak üzereydi "koşun" o söz asla aklımdan silinmedi. Şimdi de aklımda çünkü ben hayattayım. Abim de hayatta, hatta kardeşim de. Yüzerek evlerden birine tutunabilmiştik. En mutlu günümüzdü. Mücadelemiz bizi kurtarmıştı...
(biraz saçma olabilir. umarım işime yarar☺️)
