Cevap:
İkide bir:
—Hay gidi haay! diyordu. Demek Osman Aga’nı görmeğe geldin? Hem de ta buralara!
Bir çayevinde, önümüzde örtüsüz küçük bir masa, karşı karşıya oturuyorduk. Deniz, altımızda
bizden ötedeydi. Kıyıya yanaşan tekneler, çalışan, gezen, duran insanlar, asfaltta karşılıklı akıp giden
vasıtalar sessiz, renkli bir kargaşalık içindeydiler.
Osman Aga simit tablasını hemen yanımıza, çayevinin alçak koruntuluğuna dayamıştı.
Baktığımı anlayınca ezilir gibi oldu gülümsemeye çalışarak:
—Napçan, dedi, burda büle.
Yukarı, Çimentepe sırtlarına baktı, eliyle gösterdi:
—Ne olur burda? Ekin mi, misir mi? Büle işte burda. Benzemez bizim memlekete. İskemlesinin
kıyısına biraz sonra kalkıp gidecekmiş gibi ilişmişti. Gözleri yüzümdeydi hep. Sakalları uzamıştı.
—Otursana, dedim, rahat olsana.
—Abe düşünme beni sen, rahatım ben. Sen bak kendi rahatına.
Gülümsedim, o da gülümsedi. Garson çaylarımızı getirdi.
