Cevap:
Sabah uyandım. Anne diye seslendim. Annem geldi beni doğrulttu ve sandalyeme oturmama yardım etti. Yürüyemiyorum. 12 yaşında geçirdiğim kazadan sonra yürüme yeteneğimi kaybettim. Hala rüyamda koştuğumu görüyorum.
Elimi yüzümü yıkadım. Benim için evin bütün kapılarını babam söktü. Annem giyinmeme yardım etti. Eve giriş çıkışlarımız kolay olsun diye birinci kata taşındık. Ama eve girişlerde merdivenlerden çıkıp inmek zor oluyor.
Özel servis gelip beni aldı. İlk zamanlar otobüsle okula gittim. Ama otobüste uygun rampa olmadığı için çok zorluklar yaşadım. Okulda merdivenlerden çıkamadığım için annem beni sırtında sınıfa taşıyordu. Sonra sadece benim sınıfım zemin kata taşındı.
Hayatım zorluklar içinde geçiyor. okul kantin sırasına giremiyorum. arkadaşlarım bana yardımcı oluyor. Sınıfta en önde oturuyorum. teneffüslere çıkamıyorum, yürüyen sandalye ile bahçeye çıkana kadar teneffüs bitiyor. Bir de arkadaşlarımın koşup, eğlenmelerini gördükçe onları rahatsız etmek istemiyorum.
Canım istediğimde sokağa, sinemaya gidemiyorum. Yürüyemem hep önümde engel. Büyük çaplı sınırlar içinde yaşıyorum. Ama mutluyum. Yürümek uzaklarda bir hayal, ama belki ilerde tıp gelişir ve yürüyebilirim.
