Cevap:
Ben, annemden üç yaşında öksüz kaldım. Babam, kasabamızdaki Guraba Hastanesinin kapıcısıydı.
Eskiden jandarma onbaşısı imiş… Attan düşmüş… Ayağı kırılmış… Üç ay hastanede yatmış… Fakat tamamıyla iyi olamamış… Bastonsuz gezemezdi… Topal, jandarma olamayacağı için işinden çıkarmışlar… Fakat çoluk çocuk sahibi bir adam olduğunu düşünerek yattığı hastanenin kapıcılığına kayırmışlar…
O vakit, evimiz çok kalabalıkmış… Annem, büyükannem, dul bir halam, iki de kardeşim… Bu altı nüfus babamın eline bakarmış… En arkaya kalan annem de gidince biz evde iki kişi kalmışız…
Babam, sabahleyin hastaneye giderken beni uzak akrabalarımızdan bir ihtiyar kadının evine bırakır, akşam dönerken alırmış… Bir elinde zenbili, bir elinde ben, baba oğul evimize gidermişiz… Bu zamandan aklımda kalan şey, ufak ufak gübre yığınlarıyla dolu bir bahçede tavuklarla oynadığım ve ara sıra kocakarıdan dayak yediğimdir.
O vakitler babama çok sıkıntı veriyormuşum… Sakat bir adamın bütün gün yorulduktan sonra, bir de geceleri çocuğa bakması müşkül iş… Fakat beni çok sevdiği için şikâyet etmezmiş… Bazı geceler uzun uzun ağlarmışım… Besbelli kocakarıdan yüz bulamadığım için geceleri ona nazlanırmışım.
Komşular bu sese nasıl tahammül ettiğini sordukları vakit babam: “Ev halkı söz birliği etmiş gibi birer birer çekilip gitti. Eski şenlikten bir onun sesi kaldı. Çok görmeyin!” dermiş.
Dört, beş yaşıma gelince ona iyi bir arkadaş hatta muavin olmaya başladım.
Açıklama:
UMARIM İŞİNE YARAR
İYI DERSLER ...
NOT:BAZI KISIMLARI YARDIMLA YAZDIM :)
