Bir ders sorusu sormayacağım. Gerçekten çok kötü hissediyorum, bir yandan arkadaşlık sorunları (zorbalıklar), bir yandan aile baskası, bir diğer taraftan 8. sınıf olmanın verdiği endişeler ve korkular... İlk defa öğrenci olmaktan bu kadar nefret ettim. Normalde başarılı bir öğrenciyim daha doğrusu öğrenciydim. Biliyorum bu sene lgs var ama o kadar moodum-derslerim düştü ki artık gideceğim lise konusunda endişeliyim. Daha düşük bir liseye gitmek beni üzmüyor ama çevremdeki insanların ailemi doldurup ailemin de benim üstüme gelmesi gerçekten moralimi bozuyor. Mental sağlık olarak sanırsam iyi değilim. Arkadaşlarımla aram çok kötü, samimi olduğum kimseyi bırakmadılar. Düşünsenize sizi anlayan kimse yok. Arkadaşınız yok. Dersleriniz çöküşte. Nasıl bir duygu? Etrafınızda bir sürü kişi varken yalnız kalmak? Benim açımdan çok kötü, tabiki bunun için kimseyi suçlamıyorum ve buna hakkım yok. Sanırım sorun bende. Yalnız değilim. Yani yalnızım diyemem ne de olsa beni kıskanan, herkesle aramı bozan eski arkadaşlarım var ama yalnızlık bile eminim ki bundan daha iyidir. Bazen gece geç vakit olunca keşke yarın diye bir şey olmasaydı diye ağlıyorum. İnanın ne yapacağımı da biliyorum. Sadece eski ben olmak istiyorum. Eğer ki lgs den güzel bir puan alamazsam ve daha iyi bir liseye gidemezsem ailem beni maf eder diye çok korkuyorum ama işte hiçbir şey düzelmiyor. Olumlu bakmaya çalışıyorum ama bu yönümü de kaybettim. Umarım yargılamadan ve güzelce konuşursunuz. Buraya kadar okuduysan teşekkür ederim. Ve bunları buraya yazdığım içinde özür dilerim. Sadece nasıl düzelmem gerektiğini soruyorum en azından kimse ile dertlesemedigimi sizinle dertlesirim gibi düşünüyorum.