Cevap:Yaramazlar sınıfı olarak okuldaki görevimizi tamamlayıp öğretmenimizi emin ellere, yani “mini mini birlere” teslim edecektik. Öyle karar almıştık... Nedendir bilinmez bizim sınıfa yaramaz derler. Bir yaramazlığımız görülse bari... Niye yaramaz derler bize, aklımız almıyordu. Her sınıfın önüne bilerek konduruyorlar o sıfatı. Bizler yaramazlığımızdan mutluyduk. Kimseye zararımız da yoktu. Orman gezimiz üç beş olay dışında çok seviyeli geçmişti. ‹ki arkadaşımız serinlemek için denize düşmüş, iki üç kişi çoraplarını kaybetmişti. Orman gezisinde diken çizikleriyle orman gazileri oluşmuştu. Bir arkadaşımız eşofmanının altını dalda unutmuştu. Bunlar yaramazlıksa bizler hep ama hep yaramaz olacaktık. Yaramaz sınıfımızı bir ömür boyu anılarımızda saklayacaktık.Öğretmenimiz Nurfel Uslu’nun yaramazları olmaktan onur duyacaktık. Kuşkusuz o da bizlerden... Mezuniyetimizde sesinin daha da titreyip bizlere el sallarken şunları diyeceğini çok iyi biliyorduk: “Geleceğiniz, en az sizler kadar güzel, aydınlık olsun...” Sonrasında mı? Öğretmenimizin çevresinde bir sevgi yumağı oluşturup söz verecektik: “Bizlere ışık oldunuz! Gösterdiğiniz yolda sonsuza dek yürümeye söz veriyoruz...”
Açıklama:
