3 Kasım 1839'da ilan edilen Tanzimat Fermanı Osmanlı halkına siyasi ve kültürel alanda birçok yenilik sunmuştur. Bu yeniliklerden şüphesiz ki dönemin edebi anlayışı da fazlasıyla etkilenmiş ve Tanzimat Edebiyatı adı altında yeni bir dönem ortaya çıkmıştır. Bu dönemin en belirgin özelliklerinden birisi edebiyat sanatçılarının kendi içerisinde eskici ve yenici olarak ayrılmasıdır. Bu noktada eskiciler Divan Edebiyatı'nı temsil ederken yeniciler Tanzimat Edebiyatı'nı kabul edenlerdir ; eskiyi doğu ile yeniyi ise batı ile bağdaştırmak mümkündür. Muallim Naci ve Recaizade Mahmut Ekrem Tanzimat Edebiyatı'nın ikinci dönem sanatçılarındandır. Muallim Naci'nin ekolü olduğu eskiciler yenicilerin Batı'yı taklit etmekten öteye gidemediklerini düşünerek onlara karşı cephe almışlardır. Muallim Naci , eselerinde Divan Edebiyat'ı alışkanlıklarını sürdürmeye devam etmiştir ve "kafiye göz içindir" demiştir. Recaizade Mahmut Ekrem ise Batı'yı ekol alan eserlerinde "kafiye kulak içindir" anlayışını benimseyerek "sanat için sanat" fikri temelinde eserlerini üretmiştir. Yeni edebiyatı savunan Recaizade Mahmut Ekrem Zemzeme adında 3 ciltlik bir eser ortaya çıkarır ve 3. cildin mukaddimesinden sonra tartışma gün yüzüne çıkar ve eski edebiyat savunucusu Muallim Naci Demdeme adlı bir eser ortaya koyar. Bu eserlerin isminden dolayı tartışmanın adı Zemzeme-Demdeme olarak da anılmaktadır.
