Bir odada dört mum sessizce yanıyordu. O denli derin bir sessizlik hüküm sürüyordu ki odada, dört mumun birbirleriyle fısıltı biçiminde yaptıkları konuşmalar bile rahatlıkla duyuluyordu.
Birinci mum “Ben barışım” dedi. “Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, çevreme ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor. Artık sönmek üzereyim...”
Ve sessizce karanlığa gömüldü...
İkinci mum “Ben imanım” dedi. “Ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum. Yanık kalmamın da bir değeri kalmadı” diye eklerken hafif bir esinti ışığını söndürdü.
Üçüncü mum “Ben sevgiyim” dedi. “Ama çevreme ışık verecek gücüm kalmadı. İnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmemeye başladılar.” Çok üzgün olan sevgi mumu sessizce söndü...
O sırada odaya aniden bir çocuk girdi. Üç mumun sonuna dek yanmadığına üzülerek ağlamaya başladı.
Dördüncü mum, yumuşak ve yatıştırıcı sesiyle çocuğa ağlamamasını söyledi.
“Korkma” dedi. “Ben çevreme ışık saçtığım sürece ötekiler yeniden yanarlar ve onlar da çevreyi aydınlatmaya devam ederler. Çünkü ben umudum.”
Gözleri parlayan çocuk umut mumunu aldı ve öteki mumları sevgiyle teker teker yaktı.
İçinizdeki umut mumunun saçtığı ışığı asla söndürmeyin. Küçük çocuk gibi, sönmek üzere olan öteki üç mumun da sürekli yanık kalmaları için çaba gösterin...
