insanın evrendeki konumu
Evrene baktığımızda canlı ve cansız olmak üzere değişik varlık türlerinin olduğunu görürüz. Bunlar; insanlar, hayvanlar, bitkiler, taşlar, dağlar, denizler, dünya, ay, güneş, yıldızlar ve gezegenlerdir. Sonsuz kâinatta yer alan varlık türleri sadece bunlarla sınırlı olmayıp, bu varlık türlerinin dışında bir de gözle görülmeyen ancak tahayyül edilebilen ve var olduklarına inanılan varlıklar da bulunmaktadır. Melek, cin, ruh gibi.
Bütün varlıkların kendilerine ait özellikleri ve bu özelliklere bağlı olarak da onlara verilen görevler vardır. Güneşin ısı ve ışık kaynağı olmasının, ona evreni ısıtma ve aydınlatma görevini getirmesi örneğinde olduğu gibi, varlıkların taşıdıkları özellikler aynı zamanda onlara yüklenilen görevlerin de temelini oluşturur. Bu bağlamda düşünüldüğünde insan; kendisine akıl ve irade gibi diğer varlık türlerinde bulunmayan olağan üstü hasletlerin verildiği ve bunun sonucunda ontolojik olarak, anlama sorgulama ve değerlendirme gibi üstün özelliklerle donatılan bir varlıktır. Bu özellikler insana özgü olup, beraberinde insana bazı görev ve sorumluluklar getirmiştir. “Gerçekten biz, insanı en güzel şekilde yarattık” ayetinde ifade edildiği gibi insan; “yaratılış amacının gerektirdiği fonksiyonlara tekabül eden bütün olumlu maddî ve zihinsel vasıflar ile donatılmış olarak, insanın dış görüntüsü(dış formu) ve insan kişiliği (nefs) dâhil olmak üzere, "yaratılış amacına uygun şekilde" var edilmiştir. O halde insanın, kendisine, “yaratılışımın bir amacı olmalı mı? Varlık olarak taşıdığım şu özellikler bana niçin verildi? Ben niçin yaratıldım?” gibi bazı sorular sorması gerekir. İsterseniz şimdi bu sorulara Kur’an perspektifinde cevap aramaya çalışalım.
