İlgi köpeği değilim sadece şu an yaşadığım şeyleri yazmak beni rahatlatıyor. Mutsuzum mutlu olamıyorum bu ortamda. Her zaman gergin bir ev ortamında büyüdüm ve son sınıfım bu sene. Eskiden başarılı bir öğrenciydim 1. olmadığım deneme yoktu sosyal aktiviteler derken ailemde beklenti oluştu. Ancak lisenin başından beri eski başarım yok. Çalışma disiplinimi kaybettim. Bugün 12. sınıfın ilk tyt deneme sonucu açıklandı. Sınıfta 22 kişi var ben 21. olmuşum. Bu sıralama 11. sınıftan beri böyle bende. Sebebini de gayet iyi biliyorum. Çalışmıyorum çünkü. Ama gerçekten düzeleceğine inanıyorum. Aynı süreçten önceden de geçmiştim ve çalışınca yavaş yavaş düzelmişti en sonunda da başarılı olmuştum. Ama bu sene daha farklı. Ailemde her zaman bir bağırış çağırış olmuştur. Babam agresif bir insan kendince sebepleri var oralara giremeyeceğim. Kendi ailesiyle ve büyüdüğü ortamdan kaynaklı. Annem de asla normal değil. Her zaman kıyas yapan bir insan kendisi. Bunu şu an için söylemiyorum sadece ben 1. olsam bile veya bir başarı elde etsem bile kıyaslayacak bir şey bulurdu başkalarıyla. Neyse geleyim bugün bunları yazma sebebime. Deneme açıklandı bugün 12. sınıfın İLK tyt denemesi. Sonucu ilk gören annem tabi durur mu hemen babama söylüyor. Babamın ne kadar sinirli bir insan olduğunu en iyi annem biliyor bu arada. Ben annem sonucumu saklasın istemiyorum zaten. Babam normal bir insan olsaydı umrumda olmazdı. Ama değil işte. Aslında yazmak istediğim o kadar çok şey var ki ama elim gitmiyor. Neyse bu yine başladı bağırıp çağırmaya ama böyle bir gürültü yok. Çoğunuz şey diyor olabilir ne var bunda benim annem babam da bana bağırıyor. Hayır arkadaşlar emin olun böylesi yok. Erkek olmadığıma şükrediyorum aslında çünkü kız olduğum için vurmuyor bana. Önceden vurduğu oldu aslında ama 1 kere ki onu da asla unutmam. Vurma sebebini söylesem gülersiniz sanırım 12-13 yaşlarındaydım belki de daha küçük. Ama onu anlatmak istemiyorum. Sadede gelicek olursam soğudum aslında. Ailemden soğudum. Hayır ergenlikle alakalı değil. Ablama da aynı şeyleri yaşattılar ve hala yaşatıyorlar. Ablam 25 yaşına girecek. Sizce ergenlikle mi alakalı. Ancak hatayı her zaman bizde aramak çok kolay. Biliyorum gelecekler birkaç gün sonra sarılmaya çalışacaklar. Ama inanın içimden ne sarılmak ne öpülmek aynı masada oturmak bile gelmiyor. Kendimi kötü hissediyorum durum böyle olunca. Sarılıyorum ama istemeyerek. Çünkü sarılmasam bu sefer yine gürültü çıkacak. Zaten sarılmayı öpülmeyi vs sevmiyorum teması. Hele de ailemden biri olunca bilmiyorum neden ama acayip rahatsız oluyorum. Yaşadıklarımı hep içime attım birine anlatmaya utandım hep. En yakın arkadaşlarıma bile anlatmadım ve anlatmayı düşünmüyorum. Benden uzaklaşmalarını istemiyorum. Biliyorum çünkü yaşadıklarım normal değil. Onların aile ortamını biliyorum. Benim bunları yaşadıklarımı düşünemezler çünkü annem ve babam dışarda asla böyle insanlar değiller. Demem o ki psikolojik olarak yoruldum. Gürültüden hep gergin bir ortamda olmaktan yoruldum. Tek umudum üniversite sınavı aslında. Ailemden uzak bir yaşam bence bana iyi gelecek. Aslında buraya bunları yazma sebebim biraz da yalnız olmadığımı görmek istememdi. Benim gibi şeyleri yaşayanlar var mı merak etmem. Eğer varsa ki illaki vardır benimki belki bunu okuyan başka birinin yanında hiç kalıyordur. Ama ben bunu istemiyorum. Dert karşılaştırıp kiminki daha kötü muhabbeti yapmak istemiyorum. Burda anonim olarak bunları yazmak biraz da olsa rahatlatıyor aslında. Gerçekten başarabilir miyim bunu bilmek istiyorum. Tabiki bana bağlı olan bir şey ama bazen insanın duymak istediği şeyler olur ya. Kimse demediği için duymaya ihtiyacım olan şeyler var. Teşekkür ederim :)